دخالت یا چی......؟؟؟؟

یه روزی وقتی  با یکی از دوستام گرم صحبت شده بودم،   لابه لای حرفامون یهو گفت اگه در آینده من بچه دار بشم هیچوقت تنهاش نمیزارم و توی همه مسیر زندگیش همراهیش میکنم. چون توی زندگی خودم هیچ بزرگتر و دلسوزی نداشتم که تو‌موقعیت های مهم زندگیم راهنماییم کنه! در نتیجه اشتباه های زیادی رومرتکب شدم و شاید اگه پدرومادرم به من کمک میکردن الان توی وضعیت کاری و‌ شخصی  بهتری میبودم. 
من اون آدمو میشناسم همونطور که خودش گفت یه بزرگتر توی زندگیش دخالت نکرد و نصف زندگیش رو با اشتباه کردن گذروند، ولی نکته مهمش اینجاست که اون دختر، به شدت متکی به خودشه! اعتماد به نفسش خیلی بالاست و به خودش اطمینان داره. وقتی هم مشکلی براش پیش میاد به قول معروف ککش هم نمیگزه و به جوری بلاخره مشکلش رو حل میکنه. اما چرا؟ چون اونقدر تو زندگیش با مشکلات مختلف دست و پنجه نرم کرده و‌تونسته خودشو بالا بکشه که الان تو این نقطه وایساده!
راستش کمی که فکر کردم، فهمیدم دوتامون دوقطب مخالف هم بودیم و هستیم. منم خونوادم اونقدر تو زندگیم دخالت کردن و‌از ترس اینکه تصمیم اشتباهی نگیرم حق انتخاب ازم گرفتن که الان وقتی مشکلی برام پیش بیاد، استرس منو میگیره ‌و خودمو گم میکنم. در بیشترین حالت ممکن هم‌ از مشکلات فراریم! چرا؟ چون والدینم همیشه مشکلات منو برطرف میکردن و تصمیمای مهم زندگیمو میگرفتن
الان دوتا از تربیت مختلف، دو خانواده ایرانی براتون گفتم. بنظرتون کدوم تربیت اشتباه بود؟ 
بنظر من که جفتشون! نه به افراطی گرایی خانواده من، نه به تفریطی بودن خانواده دوستم!
بنظرم باید اعتدال این دوتا رو رعایت کرد. خانواده تا یه جایی باید فرزندشو همراهی کنه. بعد از اون باید باقی ماجرا رو به خود فرزندش بسپاره. اگر هم مشکلی پیش اومد، با  خواست خود اون بچه دخالت کنه. نه که به طور کامل رهاش کنه به امان خدا....
منم اگه یه روزی بچه دارشدم سعی میکنم دخالت بیجا توی زندگیش نداشته باشم. صرفا چون بدنیا آوردمش، حس نکنم مالکش منم! و باید با خواست و سلیقه من زندگی کنه. چون اونم آدمه. حق انتخاب داره، حق زندگی داره.
دست و پای بچه هامون رو غل و زنجیر نکنیم!  کنارشون وایسیم و مراقبشون باشیم، ولی تصمیمات زندگیشون رو به خودشون واگذار کنیم. اونا هم  آدمن و حق انتخاب دارن....

 

 

+سلام بچه ها، بعد مدت ها باز اومدم:) البته با سفارش دوست خوبم. واقعا بنظرم دوستای وبلاگی  واقعی ترین دوستایی هستن که میتونیم داشته باشیم. دوستتون دارم خیلییی خیلییی زیاد:))

تنتون سالم، دلتون شاد:)

 

اشتباهاتتو دوس داشته باش!

دیروز که داشتم بیهوده توی فضای مجازی میچرخیدم یکهو با این پست سوالی مواجه شدم" اگه به گذشته برگردی، کدوم اشتباهتو تکرار نمیکنی؟" جواب من حاضر بود. چند کلمه ی ناقابلی که شاید بهاشو بد پرداخته بودم. کامنت هارو باز کردم تا هم جواب سوال رو بدم و هم کامنت های دیگران رو بخونم. شاید یک چهارم این کامنت ها با من هم عقیده بودند. " اگه به گذشته برگردم، هیچوقت به بعضی از ادما اعتماد نمیکردم و به بعضی از ادمای بی ارزش بیخودی بها نمیدادم" ولی از نوشتن جوابم دست نگه داشتم. کمی فکر کردم. نمیدونم شاید این جمله رو شنیدین یا نه که میگه" تجربه های امرزومون رو مدیون اشتباهاتی هستیم که در گذشته مرتکب شده بودیم."  شاید اگه در گذشته به بعضی از ادمها اعتماد نمیکردم و اونها اعتمادمو نمیشکوندن الان به این نتیجه نمیرسیدم که نباید به کسی اعتماد کرد حتی به نزدیکترین ادمهای زندگیت. چون همیشه ما بدترین ضربه هارو  از نزدیکترین کسانمون میخوریم. شاید همین مسئله ی اعتماد نکردن ساده بنظر بیاد ولی اگه کمی فکر کنی و بیخودی به ادما اعتماد نکنی، در اینده از برخی پیشامد های ناراحت کننده جلوگیری میکنی. باز برگردیم سر حرف اصلیمون. که چرا من از نوشتن کامنتم خودداری کردم.  بنظرم باید اشتباهاتمون رو دوست داشته باشیم. چرا؟! چون تجربه شده برامون. درس گرفتیم ازشون و برای یادگرفتنش به صورت بدی بها پرداخت کردیم. وقتی به گذشته برمیگردی و نگاهی بهش میندازی هیچوقت از مرور کردن اشتباهاتت ناراحت نباش، حرص نخور. دوسشون داشته باش. مثل خاطرات خوب گذشته! که هر وقت به یادشون می افتی لبخند روی لبت جا خوش میکنه. چرا میگم دوسش  داشته باش. چون تجربه ای شده برات که ممکنه در اینده با اون به موفقیت برسی یا به دیگران کمک کنی. تجربه جزو اون دسته از چیزایی هست که هیچوقت نمیشه با پول خرید. پس قدرشو بدون. مهم اینه که از اون اشتباهت درس گرفته باشی!!! اگه ازش درس گرفتی، پس دوسش داشته باش:) هیچوقت از مرتکب شدن اون اشتباه ناراحت نباش.