این روزهای این دختر موفرفری

 

 

خیلی وقته تو وبلاگم روزانه نویسی نکردم و حقیقتا دلم تنگ شده بود. این روزهای من خیلی دیر در حال گذرند. حس های عجیب و غریبی که در طول روز تجربه میکنم باعث میشن شبا قبل خواب به فکر فرو برم. اینکه نکنه من یک بیماری روحی دارم. مثلا اختلال شیدایی! اگه نمیدونید اختلاق شیدایی چیه باید بگم که یک اختلال روانیه که فرد گاهی وقتا خیلی بی دلیل شادو سرحال و اکتیوه! گاهی وقتا هم بدون هیچ دلیلی ناراحت و افسرده ست. هر چند که این روزها با تمام وجودم دارم با افسردگیم میجنگم و مقابله میکنم، اما خودمونیم، من خیلی ضعیف ترم :) 
ولی با تمام ضعف هام شروع به جنگیدن میکنم. گاهی وقتا انقدر احساس درموندگی میکنم که واقعا نمیدونم چی بگم. چنگال افسردگی خیلی قوی تر از دست های کوچیک منه. خیلی زود میتونه با چنگالش نه تنها روحمو، بلکه جسمم رو هم تیکه پاره کنه. سعی میکنم خودمو توی کارم غرق کنم. از شما چه پنهون یک ماهیه که وارد یک سایت جدید شدم برای کارم و حقیقتا تمام افرادی که توی اون سایت فعالیت میکنند خیلی خیلی حرفه این و من واقعا از اینکه کنارشونم و جزوی از تیمشونم احساس غرور میکنم اما این غرق کردن تو کار هم جواب نمیده! اخه چطور با این وضعیت مملکت میتونیم شاد باشیم؟ با این قیمت دلار! با این قیمت سرسام آور وسایلا که وقتی میری خرید ، مخت  یه معنای کلمه واقعی سوت میکشه! حقیقتا اگه تو ایران بدنیا اومده باشی یه آپشنی بهت اضافه میشه به اسم افسردگی!!! تا اخر عمر هم بیخ ریشته.

سعی میکنم سرمو به ویرایش رمانی که قراره چاپ بشه گرم کنم، سعی میکنم سرمو با سوژه رمان جدیدم که منتظرم بزودی شروعش کنم گرم کنم ولی نمیشه! احساس درموندگی ولم نمیکنه! بدون هیچ دلیل خاصی. شاید بخاطر اینه که با هیچ آدمی ارتباط خارجی ندارم. یعنی من اصلا از خونه بیرون نمیرم. مگر اینکه یک مسئله خیلی خیلی مهم پیش بیادو مجبور بشم یه نیم ساعتی برم بیرون. 
جدا توی این جنگ دلم میخواد من برنده ماجرا بشم نه افسردگی! ولی خب کیه که برنده شدنو دوس نداشته باشه، ولی امان از ضعف و درموندگی....