بیمارستان "پارت یک"

بیمارستان....

بازو ام را روی پیشانی ام قرار می دهم و به سقف سفید خیره می شوم. اضطراب و استرس تمام وجودم را فرا گرفته. قلبم از شدت استرس تند تند می زند. کف دست چپم را روی سینه ام می گذارم. کوبش بیقرارانه قلبم را حس می کنم. نفس عمیق میکشم بلکه نفس هایم تنظیم شوند. اما نفس های عمیق هم افاقه ای نمی کند. بازو ام را از روی پیشانی ام برمیدارم و بلند می شوم. به در آبی رنگ اتاق خیره می شوم. منتظر مریمم. منتظرخبری که چند هفته است در انتظارش بودم. ای کاش قبول میکرد. ای کاش او هم با مریم به اینجا می آمد.آنوقت چه چیزی کم داشتم؟ هیچ! حتی حاضر بودم زیر عمل جان دهم. فقط یک بار او را ببینم کافی ست. نگاهم را از در می گیرم و به پنجره می دهم. بارش دانه های برف را می توانستم ببینم. سرمای زمستان همه جا رخنه کرده بود. حتی در بدن و دستانم! یک زمانی چقدر عاشق زمستان بودم و برف بازی را دوست داشتم اما حالا؟ نه! فکر می کنم دلیلش چه میتوانست باشد. مرور تند خاطرات جلوی چشمانم باعث می شود چشمانم را روی هم فشار دهم. چرا؟ چرا خاطرات از ذهنم پاک نمی شدند؟ چرا نمیتوانستم فراموششان کنم؟ با باز شدن در چشمانم را باز می کنم. مریم بود. با امید و ذوق بچگانه به در چشم میدوزم. بلکه او را ببینم. اما کسی پشت سرش نیامد! سوزش اشک را درون چشمانم حس می کنم. تلاش میکنم خودم را آرام کنم و امید واهی بدهم! 
انسان است دیگر... حتی در بدترین شرایط هم باز امید دارد. به این فکر می کنم که شاید دارد با دکتر ها حرفمی زند! شاید نگران حالم است، درست مثل قدیم! میخواهد اول از وضعیتم خیالش راحت شود و بعد به اتاق برای دیدنم بیاید. بعد در آغوشم بکشد و با آن چشمان آرامش بگوید: نگران نباش، خیلی زود خوب میشی. به مریم که ساکت کنار تختم ایستاده بود نگاه میکنم. سرش را به زیر انداخته بود و جیکی ازش درنمی آمد. حتی صدای نفس کشیدنش هم به گوش نمی خورد. گویی یک مجسمه کنار تخت ایستاده باشد. سعی میکنم 
بغضم را قورت دهم:
-مریم؟
او میدانست چه میگویم! او میدانست این مریم گفتنم چه داستان ها که ندارد. اشک هایم بدجوری هجوم آورده اند. اما مقاومت میکنم. از ریزششان مقاومت میکنم. مثل همیشه! لب هایش تکان نمی خورد. تار می دیدمش. چشمانم را تا آخرین حد باز میکنم تا اشک هایم از تنگی جا شروع به ریزش نکنند. آب دهانم را به سختی قورت
 میدهم:
-اومد؟